Respondemos todas aquellas dudas referentes a los diferentes procesos implicados en la propiedad industrial.
O dereito concedido pola patente non protexe exclusivamente a invención reivindicada, senón tamén os chamados equivalentes, isto é, para determinar a protección non só se ten en conta o contido das reivindicacións, apoiado pola descrición e os debuxos, senón tamén o que se considere equivalente: un medio considérase equivalente se ten a mesma función, modo e resultado.
Con carácter xeral, a nosa lexislación establece que a carga da proba incúmbelle ó demandante (art. 217.2 da lei de axuizamento civil, lei 1/2000).
Con todo, en determinados casos prodúcese a inversión da carga da proba, é dicir, esta recae no demandado.
Así, no suposto previsto no artigo 61.2 da lei de patentes (lei 11/1986), se unha patente ten por obxecto un procedemento para a fabricación de produtos ou substancias novos, presúmese, salvo proba en contrario, que todo produto ou substancia das mesmas características foi obtido polo procedemento patentado.Isto é, o demandado deberá probar que o produto foi obtido a través dun procedemento distinto do patentado.
A Lei española de patentes 11/1986 recolle nos seus artigos 133 a 139 todo o relativo ás medidas preventivas.
Debe terse en conta que la xurisprudencia española esixe tres requisitos para adoptar medidas preventivas:
— verosimilitude do dereito (fumus boni iuris)
— perigo na demora (periculum in mora)
— outorgamento de caución
Nos países onde o invento non está protexido, este considérase de dominio público e calquera pode explotalo libremente. De aí a importancia de patentar en todos os países onde se queira comercializar unha invención.